Στις 26 του Μάη ανέβηκε η θεατρική παράσταση του έργου της Μάγιας Δεληβοριά “Η Αλφαβήτα της Εφηβείας” από την Α’ και Β’ Τάξη του Ελληνικού Λυκείου Αννοβέρου.
Οι πρόβες για τη θεατρική μας παράσταση ξεκίνησαν δειλά- δειλά, στα πλαίσια δημιουργικής εργασίας (Project) που αφορούσε την εφηβεία και τα προβλήματα που δημιουργούνται ανάμεσα σε γονείς και παιδιά- εφήβους.
Ο πρωταρχικός λόγος για τον οποίον η υπεύθυνη Εκπαιδευτικός, κυρία Ελένη Ρίζου, καταπιάστηκε με τη διαδικασία της θεατρικής παράστασης ήταν γιατί έβλεπε τους μαθητές και τις μαθήτριες να διασκεδάζουν και να γελάνε με την ψυχή τους κατά τη διάρκεια κάθε πρόβας.
Αυτό λοιπόν ήταν και το μεγαλύτερο κίνητρο για την παράσταση, να διασκεδάσουν και να εκτονωθούν, γιατί το είχαν τόση ανάγκη.
Όπως λέει η κυρία Ρίζου:
” Για έναν έφηβο η μετανάστευση δεν είναι εύκολη κατάσταση, γιατί έχει ως λογικό επακόλουθο την αποδιοργάνωση της ψυχοσύνθεσής του. Όλες οι βασικές σταθερές ( σχολείο, φίλοι κ.λπ.), στις οποίες στηρίζει ο έφηβος το είναι του, μέσα σε λίγες ημέρες χάνονται. Αποτέλεσμα αυτής της απαλοιφής σταθερών είναι ο κλυδωνισμός της συναισθηματικής του κατάστασης. Ο έφηβος, όταν μεταναστεύει, περνάει μια φάση όμοια συναισθηματικά με αυτήν του πένθους.
Καταλήξαμε στο θεατρικό έργο ‘’ Η Αλφαβήτα της Εφηβείας’’ της Μάγιας Δεληβοριά, γιατί αυτό το έργο είναι μια αφορμή για να βάλουν σε μια τάξη την ψυχή τους οι νέοι και να θυμηθούν το ξεχασμένο τραγούδι της δικής τους εφηβείας οι μεγαλύτεροι.
Ένα έργο που σηκώνει τη σημαία της ανακωχής ανάμεσα στα παιδιά και στους γονείς τους …έστω για λίγο. Όσο κρατάει μια παράσταση…
Από το Άλφα ως το Ωμέγα, ένα πανόραμα όσων απασχολούν τους εφήβους 
μέσα από 24 λέξεις-κεφάλαια, γραμμένα με ζωντάνια, χιούμορ και αισιοδοξία.
Το πρώτο στάδιο κατά τη διάρκεια κάθε πρόβας ήταν αυτό του αμήχανου χαμόγελου στη σκηνή. Δεν είναι εύκολο να μιλάς
σε κοινό, πόσω μάλλον να υποδύεσαι συγκεκριμένο ρόλο πάνω στη σκηνή και μάλιστα όταν δεν το έχεις ξανακάνει.
Οι μαθητές μέσα από αυτήν τη διαδικασία απέκτησαν περισσότερη εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, ενώ ταυτόχρονα διευρύνθηκε η κοινωνική συνοχή της ομάδας.
Ο δεύτερος στόχος ήταν η έκφραση των συναισθημάτων στη σκηνή, πράγμα όχι και τόσο εύκολο, γιατί οι νέοι έχουν μάθει να εκφράζονται πλέον, δυστυχώς, πίσω από μια οθόνη, χωρίς να λένε συνήθως ό,τι αισθάνονται , αναμασώντας κάτι που κάποιος άλλος ‘’διάσημος’’ είπε και μπορεί ίσως να εκφράζει και τη δική τους συναισθηματική κατάσταση …με αποτέλεσμα να ταυτίζονται.
Η παράσταση, ως τελικό αποτέλεσμα, έγινε ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων, γιατί κάθε μαθητής κυριολεκτικά, ξεπέρασε τον εαυτό του και τον φόβο του να εκτίθεται μπροστά σε κοινό και μάλιστα έφτασε σε εκείνο το σημείο να θέλει να παρουσιάσει τη δουλειά του.
Το συναίσθημα του να δίνεις και να παίρνεις από το κοινό , μια αμφίδρομη σχέση, είναι και η μαγεία του θεάτρου.
Το να καταφέρνεις να κάνεις το κοινό σε μια θεατρική παράσταση να κλαίει και να γελάει γεμάτο συγκίνηση, μπορεί να θεωρηθεί σε μεγάλο βαθμό επιτυχία των στόχων της παράστασης.”
Συνήθως, ως επίλογο επιλέγουμε κάτι που είπε κάποιος διάσημος θεατρικός συγγραφέας ή σκηνοθέτης ή ηθοποιός.
Ως επίλογο η κυρία Ελένη Ρίζου προτιμά να μάς μεταφέρει τα λόγια Μαθήτριας που φοιτά στη Β’ Λυκείου.
“ Κυρία, στην αρχή σάς μίσησα γι’ αυτό που με βάλατε να κάνω, να παίξω δηλαδή στο θέατρο, τώρα όμως με σιγουριά μπορώ να σας πώ, ότι ήταν κάτι που μου άρεσε, μια αξέχαστη εμπειρία!!! ”
